Cosmopolis Conferentie, Bali Ocean Swim en BSF Paragames

Dag allemaal,

Bedankt voor de enthousiaste reacties op mijn blogs. Deze blog wil ik wijden aan een aantal bijzondere evenementen die ik heb bezocht: de Cosmopolis conferentie (20-22 juni), de Bali Ocean Swim (5 juli) en de Bali Paragames (26 juli). Het is misschien heel saai, misschien niet, maar het waren drie leuke evenementen voor mij, dus ik wil ze graag delen.

Cosmopolis Conferentie  

Het Instituut voor Geschiedenis van de UL organiseerde samen met de Universiteit Gajah Mada (UGM) in Yogyakarta een conferentie gelinkt aan een samenwerking voor historische onderzoek naar geschiedenis en cultuur van Zuid-Oost Azië. Omdat ik zomer ook in Indonesië was, had mijn stagebegeleider van de Uni bedacht dat ik dan ook wel naar die conferentie kon, dus dat was natuurlijk een hele mooie kans! Het thema was The Making of Religious Traditions in the Indonesian Archipelago: History and Heritage in Global Perspective (1600-1940). Dit klinkt wellicht heel vaag en ik snapte het zelf ook niet zo goed, maar je kunt er ontzettend veel aan linken dus het ging sowieso interessant worden voor mij. Dat ik zo gelijk wat van Java en Yogyakarta kon zien was ook mooi meegenomen.

Donderdag 19 juni vertrok ik naar Yogyakarta, via het vliegveld van Denpasar. Ik had ruim de tijd genomen om naar Denpasar te komen, en had bedacht dat ik wel met het openbaar vervoer kon gaan. Die vlieger ging natuurlijk niet op, want ik liep al snel vast en ben dus met een privéauto gegaan. Openbaar vervoer voor toeristen is niet echt een succes op Bali. Uiteindelijk was ik daardoor veel te vroeg op het vliegveld, (voor de kenners: ik was te vroeg!) dus had ik wat tijd te doden. Gelukkig was daar Periplus: een boekwinkel met echt de mooiste Engelse boeken en paperbacks, dus daar heb ik me helemaal in verloren en gelijk wat boeken ingeslagen. Ik was in no-time in het hotel, en ik genoot van het grote bed en de chille badkamer. En de TV. Eigenlijk genoot ik erg van de tv.
Vanaf toen zat ik in de Conferentiemodus, dat wil zeggen dat je niet echt hoeft na te denken, behalve tijdens de presentaties, omdat alles vastligt en in je programmaboekje staat. Dat was top na een tijdje in je eentje reizen. We kregen ook een conferencebag en een heuse badge, waar ik natuurlijk uiterst gelukkig mee was. Bijna iedereen verbleef in het hotel waar ik ook was, naast de campus. De volgende ochtend gingen we met busjes naar de conferentiezaal. We hadden een openingslezing en twee panels met elk een aantal presentaties, waarna we zouden dineren op de universiteit.

Ik wist niet zo goed hoe ik me als bachelorstudent zou voelen of moeten gedragen, maar dit was gelukkig helemaal niet nodig, want iedereen was erg aardig en ik kende gelukkig toch een aantal mensen en raakte aan de praat met anderen. Het was ook leuk om mijn eigen verhaal te vertellen over Bali, want omdat de Balinese geschiedenis best wel verschilt van andere eilanden was dat op deze conferentie een niet heel bekend onderwerp. Als men erachter kwam dat ik nog maar net kwam kijken, werd ik volgestopt met tips en avonturenverhalen van ervaren Indonesiëreizigers, maar ik kon ook aan veel mensen vragen hoe zij terecht zijn gekomen bij wat ze nu bestuderen of aan werken. Grappig was om te merken dat ook historici wel eens zin hebben om on-cultureel verantwoord de toerist uit te hangen, maar zich dan wel daarvoor verontschuldigen. Een ander funfact over historici is dat ‘we’, zoals iemand opmerkte, ‘niet echt modebewust zijn’. Van te voren hadden mijn moeder en ik ons nog druk gemaakt of ik niet meer formele kleding mee moest nemen voor de conferentie.  Niet dus.

Zaterdag waren er weer presentaties, en het begon met een lezing van M.C. Ricklefs over (onder andere) de islamisering van Java… (interessant ja!) Aan de hand van zijn boeken heb ik vorige jaar een werkstuk geschreven over Sultan Agung, dus hier wist ik gelijk meer van en het was ook erg interessant om deze man zelf te horen vertellen! De presentaties waren over heel uiteenlopende onderwerpen en af en toe ging het echt boven mijn pet, omdat het een heel andere periode of gebied was dan die waar ik wat van weet, maar over het algemeen heb ik best wat opgepikt. Het was ook heel leerzaam om te zien hoe presentaties op dit niveau zijn. Van sommige presentaties kon ik heel veel leren qua stijl bijvoorbeeld (en dat zelfs professionals niet altijd perfecte presentaties geven is ook fijn om te weten als student).

Het diner zaterdagavond was bij de Prambana tempel, één van de grote Hindoestische tempels in Yogyakarta. Het hindoeïsme verdween bijna helemaal van Java met de islamisering van in de zeventiende eeuw en vertrok daarom, zoals jullie weten *zie het lesje geschiedenis* naar Bali. Het is dus erg interessant dat zulke bouwwerken hier nog staan en was voor mij een soort ‘vertrouwd’, want: bijna Balinees. Na het diner bij de tempel zouden we naar een dansvoorstelling gaan die bij de tempel werd opgevoerd. Dat was vast erg bijzonder geweest, maar het regende zo hard dat de voorstelling binnen was. Bummer. Maar nog steeds heel leuk om te zien! Het was een dansvoorstelling van de Ramayana, een hindoeverhaal over Rama en Shinta, qua impact en bekendheid vergelijkbaar met Romeo en Julia. Het was grappig om het verschil tussen Balinese en Javaanse muziek te horen, Balinese muziek is uitbundiger en ritmischer vind ik. De zaal was propvol en de mensen leefden heel erg mee: het publiek ging heel hard klappen en lachen bij sommige stukken. Ik miste natuurlijk vaak de grap dus nou ja goed. Het was vast grappig.

Zondag mocht ik ook zelf een soort posterpresentatie geven tijdens de pauze. Mijn stagebegeleider had me ook in het programma gepropt, dus dat was een hele eer! Aan sommige mensen had ik niet veel nieuws meer te vertellen, maar nu kon ik wel plaatjes laten zien en anderen kwam speciaal even langs om te komen kijken.

Toen de grootste zenuwen daarvoor eindelijk achter de rug waren, gingen we zondagmiddag op excursie. We gingen het graf bezoeken van Sultan Agung, waar ik dus dat werkstuk over had geschreven, die is overleden in 1650. Dit is nu een belangrijk Islamitisch-Javaans bedevaartsoord en begraafplaats van de sultans. De sultanfamilies van Solo en Yogyakarta (beiden afstammelingen van) worden hier nog steeds begraven en beheren de graven. Het voelde een beetje schoolreisjesachtig, met zijn allen in de bus op excursie. Ricklefs is gepromoveerd op een aantal van deze sultans, en iemand van de UGM wist er ook heel veel van, dus we konden ons geen betere gidsen wensen.

Na een groot aantal trappen, puffen en zweten, kwamen we boven bij het graf aan. Voor we verder mochten klimmen moesten we echter eerst appropriate kleding aan, wat inhield dat we traditioneel Javaans gekleed moesten, en in groepjes in een warm hokje aangekleed werden. Je verwacht dat je bij een heilige plek als deze dus extra kleding aankrijgt, zodat je eerbiedig gekleed bent. Het opvallende was dat we juist traditioneel Javaanse kleding aankregen, wat inhield dat de vrouwen blote schouders hadden. Vrouwen die een Hijab dragen, kunnen dit graf dus niet bezoeken, en dat geeft aan dat Javaans niet altijd gelijk staat aan Islamitisch en andersom. Dit was een onderwerp op de conferentie, dus we zagen nu gelijk een praktijkvoorbeeld!

Daarna veranderden we in zestienjarige schoolmeisjes, want iedereen wilde op de foto in zijn of haar outfit.

Ingesnoerd in een traditionele sarong strompelde ik de hoge traptreden op. Bij het graf aangekomen was het ineens heel stil en met de ondergaande zon was het een haast serene omgeving. Erg mooi. Eerst werden er gebeden gezegd, waarna we omstebeurt in een de kleine houten tombe naar binnen mochten. Het graf van de sultan zelf bevatte ook nog een heilige steen, die speciaal zou ruiken, en die bezoekers behoren te kussen.  De deur naar de tombe is heel laag, zodat je automatisch buigt als je naar binnen gaat. Voor lange Nederlanders is het nog dieper bukken!
Toen het mijn beurt was om naar binnen te gaan in de tombe, ontdekte ik dat het erg warm en donker was binnen. Toen gebeurde er iets waardoor ik het half uur daarna afwisselend mij heb geschaamd en heb dubbel gelegen van het lachen. Omdat het eerbiedig is laag te blijven of te gaan zitten, wilde ik dit zodra ik in de grafkamer kwam doen. Het was een beetje vol, maar gelijk om de hoek was een donker, leeg plekje. Tenminste, dat dacht ik. Al hurkend zei iemand namelijk: ‘eh, pas op, daar zit iemand’. En vervolgens zat ik bijna op één van de grafbewaarders, een klein, donker mannetje. Ik zat niet bijna op zijn schoot, ik zat bijna op hem. Hij kon er geloof ik wel om lachen, maar vervolgens hield hij een speech in het Javaans tegen ons. De anderen vroegen zich ook af wat hij precies zei, maar tot de dag van vandaag weten we het niet. In mijn haast dan maar weg te gaan uit de tombe, voordat ik écht hard moest lachen, werd ik richting de beroemde steen geduwd en kon ik niet weg voor ik had geroken dat ie echt naar iets speciaals ruikt… Uiteindelijk haastten we ons naar buiten, waar na de serieuze sfeer ik niet de enige was met de slappe lach, want je gaat ten slotte niet elke dag op een grafbewaarder zitten. Tot zover mijn grafbezoek-ervaringen!

Hiermee was de conferentie afgelopen, en de volgende dag vloog ik vol van indrukken en inspirerende gesprekken weer terug naar Bali!

Vlak voor ik wegging, vertelde Sanne, die mij ook heeft begeleid voor de paper over Gede Jelantik (de eerste stedehouder) dat ze een bundel had gevonden over Gede Jelantik in het archief in Jakarta. Terloops vermeldde ze ‘dat waarschijnlijk niemand die nog had gezien in deze context’. Waarna ik wild werd en vrijwel gelijk met Rodney heb overlegd: en jawel, afgelopen week heb ik de bewuste bundel in handen gehad in Jakarta! Geschiedenis studeren is ook een beetje schatzoeken! Over Jakarta en Lombok meer in de volgende blog.

Bali Ocean Swim  

Het weekend dat mijn zus landde op Bali, was er ook de Bali Ocean Swim van de Bali Sport Foundation. Deze foundation, waarvan Rodney oprichter is, ondersteunt, organiseert en stimuleert sporten voor disabled kinderen en volwassen op Bali. Een greep uit het aanbod is zwemlessen voor blinde kinderen, blind judo, gewichtheffen voor mensen die niet kunnen lopen en rolstoelbasketbal. Een dove jongen die traint bij BSF heeft onlangs zilver gewonnen op het wereldkampioenschap Escrima (Fillipijns stickfighting) en een gewichthefster is naar de Paralympics in Londen geweest! Zij is een belangrijke voorbeeldfiguur in haar gemeenschap, en ook voor de anderen is de sport ontzettend positief. Zij ervaren dat hun handicap geen beperking hoeft te zijn en zijn gezonder omdat ze bewegen. De staf is Balinees en Indonesisch, naast vier expats die als vrijwilligers het bestuur vormen.

Tot zover de Sport Foundation, wil je sponsoren of meer weten zie de site >nee, ik krijg geen extra punten om dit te vermelden..

De Bali Ocean Swim was een zwemwedstrijd bij het strand van Kuta, waarin de afstanden 1.2Km, 5km en 10Km gezwommen konden worden. Het doel was om geld op te halen voor de BSF. Hier deden dus allerlei zwemmers aan mee, zowel Balinezen als buitenlanders. De reddingsbrigade stond paraat en enkele rescue swimmers deden zelf ook mee. Ik ging helpen bij de inschrijving en de tijden opnemen. Enkele medewerkers kende ik al van de BSF zelf en anderen had ik ontmoet in Candidasa. Het was leuk om bij zo’n evenement mee te helpen, heel anders dan in de Puri zijn en ik was vooral onder de indruk van mensen die 10 kilometer gingen zwemmen IN DE OCEAAN. De ironie van Bente die meewerkt bij een sportevenement ontging mij ook niet geheel, lieve lezer. Ik had een soort gehaaste race verwacht, maar was even vergeten dat lange afstand zwemmen in de zee natuurlijk geen seconde-sport is, dus ging het allemaal wat gemoedelijker dan ik dacht. Wel begon ik me gelijk al met de rest van de organisatie verantwoordelijk te voelen voor al die kleine badmutsjes out there in zee. Als ze binnen kwamen, gaven we ze gauw water en noteerde ik met andere mensen de tijden. Omdat ik in het begin wat zenuwachtig was, werd ik vervolgens telkens goed gecontroleerd en werd vastgesteld dat hoe ik een 1 schrijf, echt niet geaccepteerd wordt als een 1 op Bali.

De eerste die binnenkwam van de 10 kilometer was binnen nog vóór de meerderheid van de 5k en het was een meisje! Dit zorgde voor algehele euforie bij de vrouwen. Daarna duurde het echter heel wat langer, nogmaals, oceanswimming is blijkbaar geen seconde-sport en uiteindelijk stond ik nog alleen met Wayan te wachten op de laaste zwemmer die er 4 uur, VIER UUR over gedaan had. Ondertussen was ik weer eens verbrand, wapperende vlaggen geven minder schaduw dan gedacht, maar dit keer was het mijn rechterkant dus in zekere zin was ik in balans. Verder heb ik Indonesisch en Wayan Nederlands leren tellen, en zorgde het woord ‘acht’ zodoende voor grote hilariteit! Het klinkt als een soort nies-geluid, volgens Wayan. Het was een gezellige dag, leuk om Kuta-beach op zo’n dag mee te maken, en met een voldaan gevoel keerde ik terug naar het hotel in Seminyak.

Bali Paragames

Enkele weken geleden was er weer een evenement, namelijk de Bali Paragames: een soort toernooi voor deelnemers aan de BSF programma’s in een sportcomplex bij Sanur. Inmiddels kende ik de mensen bij de BSF weer wat beter en er waren nog een hoop vrijwilligers, dus ik had weer zin om mee te werken. Het was leuk om ook de mensen die dus deelnemen aan de BSF te ontmoeten. Ik ontmoette bijvoorbeeld ‘Mister Deaf Indonesia’, ja dat is echt een heel ding zie ik nu het volg op Facebook, en was getuige van onder andere zwemwedstrijden en judo. Aan het eind van de dag was de finale van het rolstoelbasketbal een enorm spannende nagelbijter waarbij we af en toe niet door hadden dat we heel hard aan het aanmoedigen waren.
Het was heel bijzonder om te zien dat blinde kinderen, op een eiland waar leren kunnen zwemmen op zichzelf niet heel normaal is, zich makkelijk in het water redden! Ik wist nog een beetje gebarentaal, dus het was heel leuk om met enkele dove deelnemers te praten en het ging eigenlijk makkelijker dan met sommige niet-Engels sprekende Balinezen (niet beledigend bedoeld, het was gewoon echt grappig en gezellig). Daarnaast was het gewoon een sportdag zoals alle anderen met rondrennende kinderen, overal waterflesjes en ik was een beetje het ‘loopmeisje’ annex foldervouwer. Daarmee vermaakte ik me prima, want ik werd wel enthousiast van al die sportiviteit! (en ik weet nu hoe je een scorebord moet bedienen! Dat gaat op mijn CV!)

gratis shirts zijn ook altijd oké!

Tot zover deze intellectuele en sportieve uitstapjes; binnenkort (zaterdag 30 augustus) ben ik terug in Nederland, maar niet voordat ik u, lieve lezer, vertel over mijn avonturen op Java en Lombok. Tot dan!